Byłbym zwykłym hipokrytą gdybym napisał, że nie używam brzydkich wyrazów. Owszem, jak pewnie każdemu – jednemu mniej, innemu częściej – wyrwie mi się od czasu do czasu jakaś psia krew albo inna cholera. Jest jednak takie przekleństwo, które swego czasu rozbawiło mnie prawie do łez. Dla tych, którzy lubią kino, nie będzie dużym problemem przypomnieć sobie scenę, kiedy pewien arystokrata na polecenie Geoffreya Rusha, wyrzuca z siebie z oporem nieparlamentarne CYCKI. Pisząc jednak serio, muszę przyznać, że mam w swoim repertuarze wiązanki, których nie powstydziłby się najlepszy szewc. Używam ich raczej rzadko i tylko wtedy, gdy jestem sam. Bo kiedy przypomnę sobie sytuacje, gdy ktoś zachowuje się nieuczciwie, kłamie prosto w oczy, myli się, ale tylko na swoją korzyść i wykorzystuje swoją pozycję do niecnych celów to trudno dać upust negatywnym emocjom, złorzecząc sobie pod nosem MOTYLA NOGA lub KURCZE PIÓRO. Prawda jest taka – i wydaje mi się, że mam tu czyste sumienie, – że gdy używam tych najgorszych wyrażeń, to zawsze mają poważne, wprost proporcjonalne uzasadnienie.